że nie wyobrażam sobie tego tak, że Bóg
zasiewa w nas choroby i mówi: "temu dam raka", "tej dam udar". Nie,
tutaj pełna zgoda z autorką tego wpisu.

Jedna prawdą jest też to, że doświadczenia ludu Bożego i tego z kart
Nowego Testamentu, i tego z historii, i tego dziś mówią, że większość z
nas choruje fizycznie, a wszyscy ostatecznie umierają. W Nowym
Testamencie nie ma uzdrowień osób poświęconych, te uzdrowienia pojawiały
się przy głoszeniu Ewangelii i były to cuda mające zainteresować świat
tą Ewangelią głoszoną przez apostołów. Kiedy chorował Paweł - Bóg nie
wysłuchał jego próśb o uzdrowienie. Kiedy chorował Tymoteusz - Paweł
udzielił mu medycznej wskazówki itd.

Gdybyśmy nawet bardzo szukali, nie znajdziemy w Nowym Testamencie
żadnego przypadku cudownego uleczenia poświęconej osoby z choroby ciała.
Ani Jezus, ani Apostołowie, ani inni poświęceni wczesnego Kościoła nigdy
nie byli przedmiotami cudownego uleczenia. Moc Jezusa stosowana była do
leczenia ludu, ale gdy On był zmęczony, zamiast szukać wzmocnienia w
nadprzyrodzonej mocy, po prostu usiadł przy studni (Jan 4:6). Gdy tłum
był głodny, karmił go używając nadprzyrodzonej mocy, lecz gdy On sam był
głodny, nie kazał kamieniom zamienić się w chleb, by zaspokoić swój
głód, lecz raczej wysłał swych uczniów do wioski, by kupili żywności
(Jan 4:8). Na prośbę Jezusa ponad dwanaście legionów aniołów mogło
chronić Jego życie od śmierci, lecz On o to nie poprosił (Mat. 26:53).
Nie mógł używać ani prosić o nadprzyrodzone środki do utrzymania swego
życia, gdyż poświęcił się na śmierć. Było to prawdą do takiego stopnia,
że nawet Jego nieprzyjaciele to dostrzegli, i gdy był On na krzyżu,
powiedzieli: „Inszych ratował, a samego siebie ratować nie może”.
Dziękujemy Bogu, że Jezus nie uratował siebie, bo gdyby to uczynił, nie
mielibyśmy Odkupiciela.

Gdy święty Paweł „trzykroć Pana prosił”, by usunął dolegliwość cielesną
– „bodziec ciału” („słabość ciała” – Gal. 4:13,14) – Bóg się nie
zgodził, lecz powiedział, że Jego łaska i tak jest większą tego
rekompensatą – „Dosyć masz na łasce mojej” (2 Kor. 12:7-10). I chociaż
święty Paweł posiadał dary Ducha oraz, jako jeden z Apostołów, moc
udzielania ich innym (Dz.Ap. 19:6), nie jest jednak nic powiedziane, by
próbował uchronić Epafrodyta od choroby, nawet wtedy, gdy był on bliski
śmierci (Filip. 2:25-30), ani nie modlił się i nie wysłał chusteczki, by
uleczyć chroniczne niestrawności Tymoteusza, lecz napisał do niego:
„…używaj po trosze wina dla żołądka twego i częstych chorób twoich” (1
Tym. 5:23). Nie polecał wina jako trunku czy napoju alkoholowego, lecz
wyłącznie jako lekarstwo. Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić na to, że,
o ile wiemy, nigdy nie używano ani nie odwoływano się do mocy Bożej dla
dobra tych poświęconych braci. Znosili oni swoje dolegliwości oraz
choroby i czerpali z nich błogosławieństwa, używając w międzyczasie
najodpowiedniejszych pokarmów i środków, jakie znali.

W świetle powyższych rozważań opartych na Piśmie Świętym uważamy (ale
ule zaprzeczamy, że niekiedy Pan w odpowiedzi na modlitwę, tak jak w
wypadku przytoczonym na początku artykułu, może udzielić uleczenia
ciała), że ci, którzy proszą Go o uzdrowienia fizyczne, jako
chrześcijanie dają pod tym względem dowód swej niedojrzałości, chociażby
w innym zakresie byli bardzo rozwinięci. Lepiej byłoby, gdyby prosili
Pana o łaski dachowe, jak np. wzrastającą miarę Jego Świętego Ducha
(Łuk. 11:13), wiarę (Łuk. 17:5), znajomość (Efez. 4:13), mądrość (Jak.
1:5) oraz sprawiedliwość (Mat. 6:33) i pozostawili Jego mądrości
udzielenie im odpowiedniej ilości błogosławieństw ziemskich (takich jak
uzdrowienia cielesne), które On uważa za pożyteczne. Tylko wtedy możemy
być pewni, że nie prosimy w nieodpowiedni sposób (Jak. 4:3).

Zdajemy sobie sprawę, że pewne ustępy Pisma Świętego, nauczające, iż
poświęceni chrześcijanie powinni spodziewać się uzdrowień cielesnych,
jak również leczyć obecnie innych, wydają się niektórym sprzeczne z tym,
co powyżej przedstawiliśmy. Odnotujmy kilka z nich (...)"

( i tu zaczyna się wyjaśnienie tych trudniejszych fragmentów, na które
powołują się niektóre z tych osób mówiących o mocy by w imieniu Jezusa
przemawiać nad ciałem i wypędzać choroby )

Czy Bóg nie może uzdrowić? Oczywiście, że może. Ale brak uzdrowienia
niekoniecznie znaczy, że nasza wiara jest zbyt słaba. Choroba nie znaczy
też z założenia Boskiej kary. Po prostu bardzo różnymi drogami i przez
różne opatrznosci Pan prowadzi nas do Królestwa Bożego i do wieczności.
I to jest Jego główny cel: nasze wieczne i duchowe dobro.

w jaki
sposób bolesne doświadczenia prowadziły naszego Pana, a później różne
dzieci Boże do wypróbowania i skrystalizowania charakteru "Krzyż stał
się bramą": https://badaczebiblii.pl/krzyz-stal-sie-brama/ (jest tutaj
praktycznie cała treść w formie tekstowej). Zdaje mi się, że o te tematy
zahacza też brat Jan Łagowski w wykładach "Modlitwa" (
https://www.youtube.com/watch?v=4DJKJ80qZIk ), "Cierpliwości wam
potrzeba" (
https://badaczebiblii.pl/cierpliwosci-wam-potrzeba-wyklad-z-pisma-swietego/
) i "Dary Ducha Świętego" (
https://badaczebiblii.pl/dary-ducha-swietego/ ) - on zawsze przemawiał w
taki delikatny sposób, a jednak bardzo głębokie treści.

Istnieje ciekawa broszurka, jest też online w pdf-ie i jako html, pt.
"Leczenie wiarą":
https://tom-par.biblijnaliteratura.pl/broszury/leczenie-wiara/ ,
https://epifania.pl/pliki/ulotki/leczenie-wiara.pdf